ನೆನಪಿಗೊಂದು ಡಿಲೀಟ್ ಬಟನ್!

ನೆನಪಿಗೂ ಡಿಲೀಟ್ ಬಟನ್ ಇರುವಂತಿದ್ದರೆ....
ಬೇಡವಾದ, ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಡಿಲೀಟ್ ಬಟನ್ ಒತ್ತಿ ಅಳಿಸಿಬಿಡಬಹುದಿತ್ತು...
ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಝಡ್ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು....
ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಎರವಲು ಪಡೆಯಬೇಕಿದ್ದರೆ ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಕಾಪಿ&ಪೇಸ್ಟ್ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು...
ಸಾಧ್ಯನಾ? ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ತಲೆಯೊಳಗೆ.
"ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಎಷ್ಟು ಎನ್ ಕ್ವಾರಿ ಅಟೆಂಡ್ ಮಾಡಿದೆ?'' ಬಾಸ್ ಬಂದು ನನ್ನ ಮೇಜು ಮೇಲೆ ಸದ್ದು ಮಾಡಿದ.
"ಸರ್, ಐದು...''
"ಬರೀ ಐದೇ..ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 10 ಗಂಟೆಗೆ ಆಫೀಸ್ ಬರ್ತಿಯಾ. ಈಗ ಗಂಟೆ ಐದು. ಇನ್ನು ಒಂದು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಹೊರಡುವ ಸಮಯ'' ಬಾಸ್ ಕಣ್ಣು ದೊಡ್ಡದಾಗಿತ್ತು. ಬಾಸ್ ಆತನ ಚೇಂಬರಿಗೆ ತೆರಳಿದ. ಗಾಜಿನ ಪರದೆಯ ಒಳಗಿನಿಂದ ಅವನ ಕಣ್ಣು ನನ್ನ ಮೇಲೆ.

ಮತ್ತೊಂದಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳು. ಎದೆಯ ಸೀಳಿ ಹೊರಬಂದವು....
ಅಂದು ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು, ಚೌತಿ ದಿನ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 7.20ಕ್ಕೆ.
ಹೆಣ್ಣುಮಗುವೆಂದು ಅಮ್ಮಂಗೆ ಖುಷಿ..
ಅಜ್ಜಿ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪ "ಗಂಡು ಮಗು ಬೇಕೆಂದು'' ಗ್ರಾಮದೇವತೆಗೆ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತಿದ್ದು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿತ್ತಂತೆ.
ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಅಪ್ಪ ನನ್ನ ನೋಡಲು ಬರಲಿಲ್ಲವಂತೆ..
ಹೆಣ್ಣು ಮಗು...ಮನೆಹಾಳು ಅಂದಿದ್ದನಂತೆ...
ಅಪ್ಪ...!,
ಅವನು ಅಮ್ಮಂಗೆ ಕಷ್ಟ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಮೂಗಿನ ತನಕ ಕುಡಿದು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಅಮ್ಮನ ಹಿಂಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ನನಗೆ ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು...
ಆದರೆ, ಅಮ್ಮ "ಅವನೇ ತಾಳಿ, ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ಪಂಚಾಮೃತ. ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು'' ಎಂಬ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಯಿಟ್ಟಿದ್ದಳು.
ಎಂಥ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಮ್ಮ, ಎಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟ ಅಪ್ಪ...
ಅವನ ನೆನಪನ್ನು ಡಿಲೀಟ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅನಿಸಿತ್ತು..ಬೆರಳು ಡಿಲೀಟ್ ಬಟನ್ ನತ್ತ ಸಾಗಿತ್ತು...
ಥತ್...
ಎನ್ ಕ್ವಾರಿ ಲಿಸ್ಟ್ ಡಿಲೀಟ್ ಆಗೋಯ್ತು...ಎದೆ ಢವಢವ.
"ಓಹ್..ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಝಡ್'' ಲಿಸ್ಟು ಮತ್ತೆ ಬಂತು.

ಮತ್ತೆ ಬಿಡದೆ ಕಾಡುವ ನೆನಪುಗಳು....
ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದ ಹೊಸತು. ನಮ್ಮನೆ ಎದುರುಗಡೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯುವತಿ ಇದ್ದಳು. ವಯಸ್ಸು ಮೂವತ್ತೊರಳಗೆ. ಉದ್ದ ಜಡೆಗೆ ಹೂವ ಮುಡಿದರೆ ನೋಡಲು ಇನ್ನೂ ಚೆಂದ. ದಿನಾ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಡಿಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತಾಳೆ, ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ತೂಗಾಡುವ ಓಲೆ, ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಮಿನುಗುವ ನತ್ತು, ಕೈ ತುಂಬಾ ಬಣ್ಣದ ಬಳೆ. ಮುಂಜಾವು ಸೂರ್ಯ ಅರಳುವ ಹೊತ್ತು ಮನೆಮುಂದೆ ರಂಗೋಲಿ ಇಡುತ್ತಾಳೆ. ನೀಳಜಡೆ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ನಲಿದಾಡುತ್ತೆ....
ಅವಳ ಮನೆಯೆದುರು ನಡೆದಾಡಿದರೆ ಅವಳ ಕಾಲಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆಳ್ಳಿ ಗೆಜ್ಜೆಯ ಸಪ್ಪಳ ನಮ್ಮನೆ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೂ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅವಳ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಚೆಂದದ ಹುಡುಗಿ ಅವಳು.
ಅವಳು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ...ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆ ತನಕ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಸಿಂಗಾರವ್ವ. ದಿನಾ ಸಂಜೆ ಒಬ್ಬ ಅರವತ್ತು ದಾಟಿದ ಕಪ್ಪಗಿನ ಗಂಡಸು ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಹಾಜರು. ಅವನು ಬರುವ ಹೊತ್ತು ಅವಳು ಕಾಯುವುದು ಶಬರಿ ರಾಮಂಗೆ ಕಾದಿದ್ದನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಕುತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸರಪಳಿಯಂಥ ಚಿನ್ನದ ಸರ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ದಪ್ಪ ಬಳೆ.
"ಇವನೇನೋ ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಸರದಾರ. ಅವಳ ಅಪ್ಪನಿರಬೇಕು'' ನನ್ನ ಅನುಮಾನಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸು ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು.
ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ಹೆಂಗಸರು ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು, "ಪಾಪ ಆ ಹುಡುಗಿ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಎಂಟು ಜನ ಮಕ್ಕಳಂತೆ. ಇವಳು ನಾಲ್ಕನೆಯವಳು. ಅಪ್ಪ ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಸತ್ತುಹೋದ. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಮದುವೆ ಮಾಡಕ್ಕಾಗದ ಅಮ್ಮ ಈ ಮುತ್ತಿನಂಥ ಹುಡುಗಿಗೆ ಎರಡನೇ ಸಂಬಂದ ಕಟ್ಟಿದ್ರಂತೆ. ಆಯಪ್ಪಂಗೆ ಮದುವೆಯಾದರೂ ಮಕ್ಕಳಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ದಿನಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ನೋಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಾನೆ...''

ಹಾಳು ನೆನಪುಗಳು...ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡ್ತವೆ...
ಸುಮ್ಮನೆ ಬಾಸ್ ಕೈಯಿಂದ ಬೈಗುಳ. ಫೈಲ್ ಡಿಲೀಟ್ ಆಗೋದು...ಎಲ್ಲವೂ ನೆನಪುಗಳಿಂದಲೇ...ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ಸಿಟ್ಟು ಬಂತು....
ಎದುರುಗಡೆ ಇದ್ದ ಗಡಿಯಾರದಲ್ಲಿ ಕಿರಿಯ ಮುಳ್ಳು ಆರು ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಎನ್ ಕ್ವಾರಿ ಲಿಸ್ಟ್ ಬಾಸ್ ಗೆ ಮೇಲ್ ಮಾಡಿದೆ....
ನನ್ನವನ ಕಾಲ್ "ಬಾ ಬೇಗ...ಗೇಟ್ ಬಳಿ ವೈಟ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ.."
ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತದೇ "ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಡಿಲೀಟ್ ಬಟನ್ ಒತ್ತಿ ಅಳಿಸಿಬಿಡುವಂತಿದ್ದರೆ...ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ? ಬೇಕಾದ್ದು ಇಟ್ಕೊಂಡು ಬೇಡದ್ದು ಡಿಲೀಟ್ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು''!

ಭಾವಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಿದ ಪ್ರಸಂಗಗಳು-3

ಮೊದಲ ಫೈಲ್ ನೇಮ್ "ಲೈಫ್" 
ಮೊದಲು ಡಿಟಿಪಿ ಕಲಿಯಬೇಕು....
"ತಿಂಗಳಿಗೆ ಮೂರು ಸಾವಿರ'' ಎಂದರು ದಪ್ಪ ಕನ್ನಡದ ಹೆಂಗಸು. ಅವರು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಟೀಚರ್.
ಪರ್ಸ್ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿಕೊಂಡೆ. ಅಮ್ಮ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಬರೀ ನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ..
ಬೆಂಗಳೂರು ಬರಡನಿಸಿತು. .."ನದಿಗೆ ಇಳಿದ ಮೇಲೆ ಈಜಿಲೇಬೇಕು. ಸಾಯೋದು ಅನ್ಯಾಯ''.
ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಮೌಸ್ ಮುಟ್ಟದ ನನ್ನ ಬೆರಳುಗಳು ಅದನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡವು. ಫೈಲ್ ಗಳನ್ನು ತೆರೆದು ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪೋಣಿಸುತ್ತಾ ಹೋದೆ. ಸೇವ್ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿದರೆ ಪೋಣಿಸಿದ ಅಕ್ಷರಗಳು ಅಲ್ಲೇ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ. ಫೈಲ್ ಗೊಂದು ಹೆಸರುಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಟೀಚರ್. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಹೆಸರು ಕೊಟ್ಟೆ "ಲೈಫ್'' ಎಂದು!
ದಪ್ಪಶಾಯಿಯ ಪೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ಬರೆದುಕೊಂಡೆ. ಕಲಿಕೆಗೊಂದು ನೋಟ್ ಬುಕ್!. ಮರುದಿನ ಕಾಪಿ-ಪೇಸ್ಟ್, ಡಿಲೀಟ್, ಆಲ್ಟ್ ಝಡ್....ಹೀಗೆ ಕೀಬೋರ್ಡ್ ಕಸರತ್ತು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರು. ಬೆರಳುಗಳು ಜೋರಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಕೀಬೋರ್ಡ್ ಕಟಕಟ ಶಬ್ಧಮಾಡತೊಡಗಿತು.
ಪೆನ್ನು, ಪೆನ್ಸಿಲ್, ದಿನ ಗೀಚುತ್ತಿದ್ದ ಡೈರಿ...ಎಲ್ಲವೂ ನನ್ನ ಆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿವೆ. ಪೆನ್ನಿಗೆ ಇಂಕ್ ತುಂಬಿಸಿ ಏಳು ವರ್ಷ ಸರಿದಿದೆ. ಪೆನ್ ಹಿಡಿದರೆ ಯೋಚನೆಗಳು ಗಕ್ಕನೆ ನಿಂತುಬಿಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೆ ಮೌಸ್ ಹಿಡಿಯುತ್ತೇನೆ.
***********
ಸಕಲ ಕೆಲಸ ವಲ್ಲಭ!
"ಅಮ್ಮ ಒಬ್ಬಳೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತೆ''ಅವನಂದ.
"ಹ್ಲೂಂ..ಹೌದು, ನೀನು ಅಮ್ಮಂಗೆ ಹಲ್ಪ್ ಮಾಡೋಲ್ವಾ?''
"ಮಾಡ್ತೀನಿ...ತರಕಾರಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಡ್ತೀನಿ. ನನ್ ಬಟ್ಟೇನಾ ನಾನೇ ಒಗೇತೀನಿ. ವಾರಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗುವಷ್ಟು ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ನಾನೇ ಇಸ್ತ್ರೀ ಮಾಡಿಕೊಳ್ತೀನಿ''
ಅವನಂದಾಗ,
"ಗುಡ್ ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ...ಗಂಡನಾಗುವವನು ಸಕಲ ಕೆಲಸ ವಲ್ಲಭ'' ಎಂದುಕೊಂಡೆ ನಾನು.
***
ಮದುವೆಯ ಮೊದಲ ದಿನ. ಅವನ ಕೋಣೆ ಹೊಸತು. ಮಂಚ ಅಲಂಕಾರಗೊಂಡಿತ್ತು. ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಘಮ.
ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಏನೇನಿದೆ ಎಂದು ನೋಡುವ ತವಕ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ.
ಪುಸ್ತಕ, ಪೆನ್ನುಗಳ ರಾಶಿ. ನೋಟ್ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಡೈರಿಗಳು, ಚಿಂದಿ-ಚಿಂದಿಯಾದ ಕಾಗದ ಚೂರುಗಳು...ನೋಡುತ್ತಲೇ ನಿಂತಿದ್ದೆ.
"ಏಕೆ ರೂಮ್ ಹಿಂಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದೀ..ಗಂಡುಮಕ್ಕಳೇ ಹಿಂಗೇ ಅನಿಸುತ್ತೆ'' ನಾನಂದೆ.
"ಮೊದಲ ದಿನ. ಸುತ್ತಮುತ್ತ ನೋಡಬೇಡ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ನೋಡು'' ಕೈ ಹಿಡಿದೆಳೆದು. ಸ್ವಿಚ್ ಬೋರ್ಡ್ ಒತ್ತಿದ. ಕೋಣೆ ಕತ್ತಲಾಯಿತು.
"ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ ನನ್ ಗಂಡ ತುಂಬಾ ಓದ್ತಾನೆ..'' ಖುಷಿಪಟ್ಟೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ.
ಬೆಳಗಾಯಿತು...
ಅವನ ದೊಡ್ಡ ಬೀರು ತೆರೆದೆ.
ಅಬ್ಬಾ...ಬಟ್ಟೆ ರಾಶಿಗಳು...ಪ್ಯಾಂಟ್, ಶರ್ಟ್, ಟೀ-ಶರ್ಟ್, ಬನಿಯನ್, ನಿಕ್ಕರ್...ಎಲ್ಲವೂ ಮುದ್ದೆ ಮುದ್ದೆಯಾಗಿ ತುರುಕಿಸಿಡಲಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ಬಟ್ಟೆ ತೆಗೆದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು...ಗೆದ್ದಲು ಹಿಡಿಯೋಕೆ ಬಾಕಿ!
"ಏನಿದು...ಬ್ಯಾಚುಲರ್ ಹುಡುಗ್ರು ಹೀಗೆನಾ?'' ಕೇಳಿದೆ.
"ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಚ್ಚಲಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕಿಯಾಗಬೇಕು! ಇದರಲ್ಲಿ ಕೂತುಕೊಂಡು ಆಕಾಶ ನೋಡಬೇಕು. ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೋಡಬೇಕು. ಸುತ್ತಲಿನ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ಈ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ವಾತಾವರಣವಿದೆ! ನಾನು ಇಲ್ಲಿದ್ದು ಏನಾದರೂ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ. ಕೈಲಾಸಂ ಹೀಗನ್ನುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ. ನಾನು ಕೋಣೆ ಒಂದು ಬಚ್ಚಲು, ನಾನಿಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿ...'' ಮಾತು ನಿಲ್ಲದೆ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು.
"ಅದ್ಸರಿ...ನೀನು ನನ್ನ ನೋಡಲು ಬಂದ ಮೊದಲ ದಿನ ನೀಟಾಗಿ ಡ್ರೆಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದೆ. ಯಾರು ಬಟ್ಟೆಗೆ ಇಸ್ತ್ರೀ ಮಾಡಿಕೊಟ್ರು?''
ನಗುತ್ತಾ ಅವನಂದ, "ನಾನು ಹೆಂಗೆ ಬೇಕೋ ಹಾಗೇ ಇದ್ದೋನು. ಆದ್ರೆ ಅವತ್ತು ಹಿಂಗೆ ಇದ್ರೆ ನೀನು ಕೈಕೊಟ್ರೆ ಅನಿಸುತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ನೀಟಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೆ'' ಎಂದು ತುಂಟ ನಗೆ ನಕ್ಕ''.
***********
ಅಮ್ಮಂಗೂ ಮರೆತ ಕಾಗದ
ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ, "ಭಾಳ ಬದಲಾಗಿದ್ದೀ. ಮೊದಲಿನ ಮುಗ್ಧತೆ, ಜನ ನೋಡಿದರೆ ಭಯ ಎಲ್ಲವೂ ಮಾಯ. ಅಂದಹಾಗೆ ಈಗ ಕಾಗದ ಬರೆಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ, ಏನ್ ಸೋಮಾರಿತನ ನಿಂಗೆ?''
ಅಮ್ಮನ ಮಾತು ಮುಗಿಯುವ ಮುನ್ನ
"ಫೋನ್ ಇದೆ...ಇನ್ನೇನು ಕಾಗದ ಬರೆಯೋದು? ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನಿಂಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ರಮೇಶಂಗೆ ಗೊತ್ತು. ಅವ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ನಲ್ಲಿ ತೋರಿಸ್ತಾನೆ.'' ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಅಚ್ಚರಿ.
ನಾನು ಮತ್ತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ. ಸ್ಕೈಪ್ ತೆರೆಯುತ್ತೇನೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ನ ಆ ಪುಟ್ಟ ಕಿಂಡಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ ಮಾತು, ಮುಖ ನೋಡಿ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಜಗತ್ತು ಗೆದ್ದಂಥ ಖುಷಿ. ಈಗ ಕಾಗದ ಬರೆಯಲು ಹೇಳುವುದು ಅಮ್ಮಂಗೂ ಮರೆತುಹೋದಂತಿದೆ.

ಬಯಕೆಯ ಬಯಲ ಹುಡುಕಾಟ

ಕನಸ ಕಸುವೂ ಬೇಕು....
ಯಶದ ಹಾದಿಯ ಹೆಜ್ಜೆಗೆ 
ಬಯಕೆ ಬಯಲು 
ಎರಡೂ ಬೇಕು 
ಸಾಧನೆಯ ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆಗೆ...
ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ನ ಮೊದಲ ಪುಟದಲ್ಲಿದ್ದ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಓದಿಕೊಂಡೆ. ಪ್ರೀತಿಯ ಟೀಚರ್ ಬರೆದ ಸಾಲುಗಳಿವು. ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ಕನಸುಗಳು ಎದೆಯೊಳಗೆ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿದ್ದವು. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋದರೆ ಏನಾದರೂ ಕೆಲಸ ಸಿಗುತ್ತೆ ಎಂಬ ಬಲ್ಲವರು ಹೇಳಿದ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿ ನಂಬಿಕೆಯಿತ್ತು.

ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯಿಂದ ಗೀಚಿದ ಹಾಳು-ಮೂಳು ಬರಹಗಳು. ಹಳೇ ಡೈರಿಗಳು, ಪೆನ್ನು, ಪುಸ್ತಕ, ಅಮ್ಮ ಕೊಡಿಸಿದ ಭಗವದ್ಗೀತೆ, ಎಸ್ ಎಸ್ ಎಲ್ ಸಿ, ಡಿಗ್ರಿ , ಅಂಕಪಟ್ಟಿ, ಎಲೆಕ್ಷನ್ ಕಾರ್ಡ್, ಶಾಲೆ-ಕಾಲೇಜು ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ... ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುಗ್ಧತೆಯ ಸಿಂಗಾರ...ಇದಕ್ಕೇ ಇರಬೇಕು ಹೊರಡುವ ಮುಂಚೆ ಅಮ್ಮ, ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳು ಗಂಟೆ-ಗಟ್ಟಲೆ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ ಕಿವಿಮಾತು ಹೇಳಿದ್ದು,

ರಾತ್ರಿ 9, ಬಸ್ ಹೊರಡುವ ಸಮಯ.
ಬಸ್ ಹತ್ತುವ ಮೊದಲು "ಬೆಂಗಳೂರು ಹೇಗಿದೆ ಎಂದು ಕಾಗದ ಹಾಕು. ಅಲ್ಲಿ ಜಾಗ ಹೇಗಿದೆ ಹೇಳು...ಮುಂದಿನ ಸಲ ಹೂಗಿಡ ತಕ್ಕೋಂಡು ಹೋಗಿವಿಯಂತೆ' ಅಮ್ಮ ನುಡಿದಳು.
ಕಲ್ಪನೆಯ ಬೆಂಗಳೂರು ತಲೆಯೊಳಗೆ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯತೊಡಗಿತು. "ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾರೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋರೇ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮನೆಗೆ ಬೀಗ ಜಡಿದು ಹೋದರೆ ಸಂಜೆ ಸೂರ್ಯ ಕಂತುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮನೆ ಸೇರುವುದು. ಜನಜಂಗುಲಿ ಹೆಚ್ಚು, ತುಂಬಾ ಜೋಪಾನವಾಗಿರಬೇಕು. ಎಲ್ಲಾರೂ ಒಳ್ಳೆಯವರೆಂದು ನಂಬುವುದು ನಮಗೆ ನಾವೇ ಮೋಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ. ಬೆಂಗಳೂರು ರಾತ್ರಿ ನೋಡಕೆ ಚೆಂದ, ಎತ್ತಲೂ ಲೈಟ್. ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಓಡುವ ವಾಹನಗಳು, ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಡುವವರ ಸಂಭ್ರಮ, ಇಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ-ಹಗಲಿಗೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ' ಬೆಂಗಳೂರನ್ನು ಬಲ್ಲವರ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗತೊಡಗಿದವು.

ಎಷ್ಟೊಂದು ನೆನಪುಗಳು...
ಯೋಚನೆಗಳ ನೆಗೆತ. ನಿಲ್ಲು ಅಂದರೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಹೊತ್ತ ಬಸ್ ಶಿರಾಡಿಘಾಟ್ ಹತ್ತುತ್ತಿತ್ತು. ತಿರುವುಗಳನ್ನು ದಾಟುವಾಗ ಬಸ್ ನ ಓಲಾಟಕ್ಕೆ ಸಕಲೇಶಪುರ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮೈ-ಕೈ ನೋವು. ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಬಸ್ ಎಲ್ಲೋ ನಿಂತಿತು. ಬ್ಯಾಗ್ ಬಿಟ್ಟು ಇಳಿಯುವ ದೈರ್ಯ ಇಲ್ಲ, ಅಷ್ಟು ದೂರದ ಪ್ರಯಾಣ ಅದೇ ಮೊದಲು..ಯಾರಾದ್ರೂ ಹೊತ್ತೊಯ್ದರೆ ಎನ್ನುವ ಭಯ. ಸೂರ್ಯ ಕಾಣುವ ತನಕ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನಿದ್ದೆ ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ.
ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರಕ್ಕೆ ಸ್ವಾಗತ. ದೊಡ್ಡ ಹಸಿರು ಬೋರ್ಡ್ ಕಾಣಿಸಿತು.
ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಗೆ ಕೇಳಿದೆ, "ಬೆಂಗಳೂರು ಅಂದ್ರೆ ಇದೇನಾ? ಇಳಿಯುವ ಜಾಗ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದೂರವಿದೆ?''.
ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಉಸುರಿದ; "ಹೇಳ್ತೀನಮ್ಮಾ....ಕೂತ್ಕೋ. ಸಿಟಿಗೆ ಇನ್ನೂ ದೂರವಿದೆ''
ನನ್ನೊಳಗೆ ಸಣ್ಣ ಗೊಂದಲ.
"ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಮತ್ತು ಸಿಟಿ ಬೇರೇನಾ?''
"ತಲೆ ತಿನ್ಬೇಡ. ಹೇಳ್ತೀನಿ. ಊರು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ್ದು ಒಂಟಿ ಬಂದ್ ಬಿಡ್ತವೆ'' ದೊಡ್ಡ ಕಣ್ಣು ಮಾಡಿದ. ನಾನು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಗಾಡಿಗಳು., ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಜನಜಂಗುಳಿ, ಫ್ಲೈ ಓವರ್ಗಳು, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಧೂಳು, ಗೋಡೆಗೆ ಉಚ್ಚೆ ಹೊತ್ಯೋರು, ಬೀದಿ ಬದಿಯಲ್ಲೇ ಮಲಗಿ ಎದ್ದೇಳುತ್ತಿರುವವರು, ಬೀದಿ ಗುಡಿಸುವವರು, ತರಕಾರಿ ಮಾರುವವರು, ಚಿಂದಿ ಆಯುವವರು, ಶಿಸ್ತು-ಅಶಿಸ್ತಿನ ಸಿಪಾಯಿಗಳು...ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ನನಗೆ ಸ್ವಾಗತ ಕೋರಿದಂತಾಯಿತು.

ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್...ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಕೂಗು. 
ಎಲ್ಲರೂ ಬ್ಯಾಗ್ ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿದರು. ನಾನೂ ಕೂಡ.
"ಪ್ಲಾಟ್ ನಂಬರ್ 8, ಬಸ್ ನಂ. 60, ಜಯನಗರ 4ನೇ ಬ್ಲಾಕ್' ಗೆಳತಿ ಕೊಟ್ಟ ವಿಳಾಸ.
ಮತ್ತೊಂದು ಬಸ್ ಹತ್ತಿದೆ. ಗಿಜಿಬಿಜಿ ಜನರು. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ದಾರಿ. ಇಳಿಯುವ ಜಾಗ ಬಂತು.

                                            *****
ಎದೆಯೊಳಗಿದ್ದ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಹೊರಬರುವ ತವಕ. ನನಗೆ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಸುವಾಗಿಸುವ ಬಯಕೆ. ಬಯಲು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಮುಂದಡಿ ಇಟ್ಟೆ.

ಭಾವಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಿದ ಪ್ರಸಂಗಗಳು--ಭಾಗ-2

ಅಮ್ಮನ ದೇವರಮೂಲೆ 
ಅಂದು ನಮಗಿಬ್ಬರಿಗೆ ಜೋರು ಜ್ವರ. ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆದಳು. ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆದ ಕಡ್ಡಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದಾಗ ಪಟಪಟ ಎಂದು ಸದ್ದು ಮಾಡಿತು.
ಅಮ್ಮ ಬಂದು ಹೇಳಿದಳು,"ನೋಡಿ ಇಬ್ರಿಗೂ ದೃಷ್ಟಿ ಬಿದ್ದಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನೋಡು ಕಡ್ಡಿ ಪಟಪಟ ಎಂದು ಉರಿಯತೊಡಗಿತು'' ಎಂದು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ತುಟಿಯಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಗು. ವೈದ್ಯರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ದುಡ್ಡು ವೇಸ್ಟ್ ಆಯಿತಲ್ಲಾ...ಅಂಥ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ.
ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗೆದ್ದು ನೋಡಿದರೆ ಅಡುಗೆ ಮನೇಲಿ ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವ ಸಿಂಕ್ ನ ಪಕ್ಕ ಹಿತ್ತಾಳೆ ಚೊಂಬಲ್ಲಿ ನೀರು, ನೀರ ಮೇಲೆ ತುಳಸಿ ದಳಗಳು. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದು ಲೋಟ ತೊಳೆಯಲು ಹೋದರೆ,
"ಅಲ್ಲಿ ಮುಸುರೆ ಮಾಡಬೇಡಿ. ಅದು ದೇವರ ಮೂಲೆ ಅಂತೆ. ಅಲ್ಲಿ ನೀರಿಟ್ಟರೆ ಆರೋಗ್ಯ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತೆ ಅಂತೆ'' ಅಮ್ಮನ ಆರ್ಡರ್.
"ಯಾರಮ್ಮಾ ಹೇಳಿದ್ದು ನಿಂಗೆ?"
"ನನ್ನ ವಾಕಿಂಗ್ ಫ್ರೆಂಡ್''
"ಅದೇನು ನಿನ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ವಾಕಿಂಗ್ ರೂಟ್ ನಿಂದ ಅಡುಗೆಮನೆಗೂ ಬಂದ್ರಾ''
"ಹ್ಲೂಂ..ಅವರಿಗೆ ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯ, ವಾಸ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಂತೆ. ನಾವು ಓಡಾಡುವ ಬಾಗಿಲು ಬದಲಾಗಬೇಕಂತೆ'
"ಅಮ್ಮಾ...ಅದೇನಿದ್ರೂ ವಾಕಿಂಗ್ ರೂಟ್ ಗೆ ಅಂದುಬಿಡು'' ಎಂದು ನನ್ನವ ಗದರಿದ. ಅಮ್ಮನ ಮುಖ ಸಣ್ಣಗಾಯಿತು.
ಆದರೆ, ಅಡುಗೆಮನೆಯ "ದೇವರ ಮೂಲೆ''ಯಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ಚೊಂಬು ನೀರು ತಪ್ಪಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಮುಸುರೆ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆಯುವಾಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ, ಮನೆಗೆಲಸದವಳಿಗೆ ದಿನಾ ಬೀಳುವ ಪಾತ್ರೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿವೆ. ಅವಳು "ಪಾತ್ರೆಗಳು ಜಾಸ್ತಿಯಾಗುತ್ತಿವೆ. ಸಂಬಳ ಜಾಸ್ತಿ ಕೊಡಿ'' ಎಂದು ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾಳೆ.
*********
ಬಣ್ಣದ ನಾಚಿಕೆ

ಅಂದು ನನ್ನೊಳಗೆ ಮೊಗ್ಗು ಮಲ್ಲಿಗೆ ಬಿರಿದ ಖುಷಿ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಾಚಿಕೆ ಏನೂಂತ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅಂದು ಮಾತ್ರ ಸುಮ್ಮ-ಸುಮ್ಮನೆ ನಾಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಉತ್ತರ "ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ''. ಆದರೆ ಮಾತು, ಮಾತಿಗೂ ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ...ಸೂರ್ಯೋದಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು,
ಮೈಯಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಪುಳಕ... ಹೆಣ್ತನ ನನ್ನೊಳಗೆ ಹಡೆದಂತೆ. ತಲೆಯೊಳಗೆ ಕದ್ದು ಕೇಳಿದ ಸೀತಕ್ಕನ ಮಗಳು ದೊಡ್ಡವಳಾದ ಕತೆ...
ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ಪಾದವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಚಿಕೆ ಬಣ್ಣ ಪಡೆದಿತ್ತು...ಸುಮ್ಮನೆ ನಾಚಿಕೆ...ಕಾರಣಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ನಾಚಿಕೆ.
ಅಂದು ಅಮ್ಮ ಉದ್ದ ಜಡೆ ಹಾಕಿ ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಕೆಂಗುಲಾಬಿ ಮುಡಿಸಿದ್ದಳು. ಜಡೆ ಕೆನ್ನೆಬದಿಯಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದಿತ್ತು...ಜಡೆಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಆಡುವ ನನ್ನ ಕಿರುಬೆರಳುಗಳಿಗೂ ನಾಚಿಕೆಯ ಹಂಗು. ಥತ್, ಬೆರಳನ್ನೂ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ ನಾಚಿಕೆ! ವಾರದ ನಂತರ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟುಬಂದಿದ್ದಳು. "ಏಕೆ ರಜೆ'' ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನೇ ಹೆಡ್ ಮಾಸ್ತರ್ ಗೆ ತಿಳಿಸಿದ್ದಳು. ಆದರೆ, ಮುಡಿತುಂಬಾ ಮುಡಿದ ಘಮ್ಮನೆನ್ನುವ ಮಲ್ಲಿಗೆ ನೋಡಿ ಮೇಷ್ಟ್ರು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಕಿಸಕ್ಕನೆ ನಕ್ಕಾಗ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಳಿಯ ರಂಗಿನಾಟ!...ಥತ್...ಹಾಳು ನಾಚಿಕೆ...ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಇಲ್ಲದ್ದು ಈಗ್ಯಾಕೆ ಬಂತು? ಸಣ್ಣದೊಂದು ಹುಸಿಮುನಿಸು ನಾಚಿಕೆ ಮೇಲೆ!
ನಾಚಿಕೆ...ನಾಚಿಕೆ...ನಾಚಿಕೆ..ನನ್ನ ನಾನೇ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಖುಷಿಪಡವಾಗಲೂ ಸುಮ್ಮ-ಸುಮ್ಮನೆ ನಾಚಿಕೆ."ನೀನು ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿದ್ದೀಯಾ'' ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಡುವಾಗ ಅಜ್ಹಿಯ ಹಿತನುಡಿ ಕೇಳಿದಾಗಲೂ ನನ್ನೊಳಗೊಂದು ಕಿರುನಾಚಿಕೆ. ಬೇಡ, ಬೇಡ ಎಂದರೂ ನನ್ನ ಬಳಿ ಸರಿದಿತ್ತು ನಾಚಿಕೆ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಣುರೆಪ್ಪೆಯಲ್ಲಿ, ನಗೆಮಾತಿನಲ್ಲಿ, ಅಂಗೈ&ಪಾದಗಳ ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ, ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ...ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯೂ ನಾಚಿಕೆಯ ಚಿತ್ತಾರ.

********
ನಾಲ್ಕನೇ ಪುಟದ ಭವಿಷ್ಯ
ಬೆಳಿಗ್ಗೆದ್ದ ತಕ್ಷಣ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಪತ್ರಿಕೆ ಓದೋ ಅಭ್ಯಾಸ. ನನಗಿಂತ ಮೊದಲೇ ಏಳುವ ಅಮ್ಮ ಮೊದಲು ಹೊಸಿಲು ಗುಡಿಸಿ ರಂಗೋಲಿ ಹಾಕಿ ನಮ್ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಪತ್ರಿಕೆಯ ನಾಲ್ಕನೇ ಪುಟವನ್ನು ತೆರೆಯುವಳು!. ಅಲ್ಲಿ ನೋಡುವುದು ದಿನಭವಿಷ್ಯ. ನಾವು ಎದ್ದ ತಕ್ಷಣ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಜ್ಯೋತಿಷಿಯಂತೆ ಬಡಬಡ ಎಂದು ಹೇಳೋಳು. ಒಂದು ದಿನ ನನ್ನವನ ಭವಿಷ್ಯ ಹೀಗಿತ್ತು.
"ಈ ದಿನವನ್ನು ನೀವು ಸಂತೋಷವಾಗಿ ಕಳೆಯಲಿದ್ದೀರಿ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಶುಭಸುದ್ದಿ ನೀಡುವಿರಿ. ನಿಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರ ಪ್ರವೇಶವಾಗಲಿದೆ...'' ಸೋಫಾ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ನನ್ನವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳನಗು. ಯಾಕೋ ಅಮ್ಮ ಓದುವ ಧಾಟಿ ಕೇಳಿ ನನ್ನೆದೆ ಢವಢವ. ಅಮ್ಮನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷದ ಹೊಂಬೆಳಕು, ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಮೂರೇ ಗೇಣು ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಖುಷಿ.
ಸ್ವಲ್ಪವೂ ನಗದ ನನ್ನ ನೋಡಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿ. "ಯಾಕಮ್ಮಾ, ಒಳ್ಳೆಯ ಭವಿಷ್ಯ ಅಲ್ವೇನೇ? ಒಳ್ಳೆ ಬೆಪ್ಪು ತಕ್ಕಡಿ ತರ ನಿಂತಿದ್ದಿ. ಹೊಸ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಪ್ರವೇಶ ಅಂದ್ರೆ ನಮ್ಮನೆಗೆ ಹೊಸ ಕಂದಮ್ಮ ಬರುತ್ತೆ ಅಂತ. ಪೆದ್ದಿ ಕಣೇ ನೀನು'' ಎಂದಳು. ನನ್ನ ಸಂತೈಸುತ್ತಾ ನನ್ನವನಂದ
"ನಿನ್ ಬಿಟ್ಟು ಯಾವ ಹುಡುಗಿನೂ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡದವನು ನಿನ್ ಗಂಡ ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡು''. ಅಮ್ಮನೆಂದಳು "ಈ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ನಾನು ಟ್ಯೂಬ್ ಲೈಟ್. ಈ ಹುಡುಗ್ರ ಯೋಚನೆಗಳೇ ಅರ್ಥವಾಗೋಲ್ಲ''.